รูปๆคำๆ : สนามแรกของชีวิต

เรื่อง&ภาพ โดย นิพนธ์ เรียบเรียง

โอกาสนับเป็นเรื่องหนึ่งที่จำเป็นแก่ชิวิตของคนเรา  ยิ่งในทุกวันนี้คนรุ่นใหม่ล้วนถูกฝึกและสั่งสอนทั้งทางตรงทางอ้อมผ่านสื่อผ่านโฆษณาต่างๆในเรื่องของการวิ่งเข้าหาโอกาสและฉวยคว้ามัน  จนบางครั้งพวกเขาถึงกับละทิ้งเรื่องของวิธีการที่ควรหรือไม่ควรไปก็มี  

ผมนั้นในวัยยี่สิบต้นๆ เพิ่งจบการศึกษาและต้องออกหางานทำ  ตำแหน่งช่างภาพฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งย่านสุขุมวิทยังว่าง...  มันว่างเหมือนกับผมที่ยังว่างเปล่าขาดประสบการณ์เช่นกัน

ผู้จัดการเป็นผู้หญิงสัมภาษณ์ผม ด้วยคำถามที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับงานตรงไหน

(แต่หลายปีต่อมาผมพบว่า มันเป็นจิตวิทยาการคัดเลือกคนที่หลักแหลมมากพอสมควร และผมจำมาใช้บ้างเมื่อต้องสวมบทบาทเดียวกับเธอ) คำถามที่ว่าคือ

“ไหนบอกเพลงโปรดมาหน่อยซิ”

ผมมองหน้าเธออย่างงงๆ ก่อนจะนึกถึงเพลงที่เพิ่งฟังมา และชอบท่วงทำนองของมันมาก

”แอม อีสซี่ ครับ”

แทนคำตอบเธอกรี๊ดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"พี่ก็ชอบเพลงนี้มาก"  

จากนั้นเราก็คุยกันเรื่องเพลงเรื่องหนังเรื่องศิลปะกันยาวพอสมควร จนเธอมั่นใจว่าผมน่าจะพอทำงานกับเธอได้จึงนัดหมายให้เริ่มงาน เป็นงานที่คำว่า ”รสนิยม” มีความสำคัญอยู่มากพอสมควร

โดยก่อนกลับเธอสั่งให้เปลี่ยนทรงผมและการแต่งตัวเสียใหม่ เพราะที่นี่เป็นโรงแรมห้าดาว...ครับใครจะกล้าค้านเล่าโดยเฉพาะคนว่างเปล่าอย่างผม  

นั่นนับเป็นเรื่องของโอกาสและสนามแรกของชีวิตการทำงานก็เริ่มขึ้นจนกระทั้งถึงทุกวันนี้

อำเภอสังขละบุรีคือชายแดนไทยในเขต จ.กาญจนบุรี เมืองเก่าทั้งเมืองจมอยู่ใต้น้ำ เนื่องมาจากการสร้างเขื่อนเขาแหลม สภาพที่มองเห็นเมื่อเข้าใกล้ตัวอำเภอ จึงเป็นภาพของทะเลสาบขนาดใหญ่ มีตอไม้โผล่ขึ้นมาเพื่อบอกความหลังที่เคยเป็นผืนป่ามาแต่เดิม

เงาสะท้อนของตอไม้เหล่านี้ในยามเย็นที่อาทิตย์ใกล้ลับฟ้าดูราวมีมนต์ขลังสงบลึกลับอย่างบอกไม่ถูก สะพานไม้ยาวโย้เย้ทอดผ่านแม่น้ำซองกาเลีย ข้ามไปยังวัดวังวิเวการามศูนย์รวมใจของชาวมอญที่อาศัยอยู่แถบนี้  

ในยามเช้าช่วงฤดูหนาวปลายด้านหนึ่งของมัน จะถูกกลืนหายไปในสายหมอกราวกับอยู่ในเทพนิยาย

เพื่อนนักถ่ายภาพแนะนำให้ผมมาที่นี่ หลังเปลี่ยนมาทำงานหนังสือพิมพ์ได้ไม่นาน เขาบอกว่าที่นี่เหมือนสนามของนักถ่ายภาพประกวดและคนรักธรรมชาติ

และมันก็ไม่เกินเลยจากที่เขาพูด ผมหลงรักอำเภอชายแดนแห่งนี้และหาโอกาสไม่ว่าจะป็นพักร้อนหรือวันหยุดตามแต่เวลาจะอำนวย  พาตัวเองมานอนเกสต์เฮ้าส์ราคาไม่แพง นั่งเหม่อมองหมู่บ้านมอญริมน้ำและกลุ่มควันที่เกิดจากการหุงหาอาหารในยามเช้าได้ไม่รู้เบื่อ  

แม้ว่าในวันนี้ไอ้เจ้าตอไม้แสนรักของผม มันจะออกดอกออกผลเป็นจานดาวเทียมแล้วก็ตาม....